Γονιμοποίηση εν γένει ονομάζεται η ένωση γεννητικών κυττάρων, τα οποία είναι γνωστά και ως αρσενικοί και θηλυκοί γαμέτες, από τους οποίους δημιουργείται το ζυγωτό, από το οποίο θα εξελιχθεί το έμβρυο.[1].
Στα φυτά οι αρσενικοί γαμέτες που περιέχονται στους γυρεόκοκκους, οι οποίοι πρέπει να “κάτσουν” πάνω στο στίγμα του υπέρου για να πραγματοποιηθεί η γονιμοποίηση. Αυτό το επιτυγχάνουν με την επικονίαση. Επειδή όμως ο γυρεόκοκκος πρέπει να φτάσει και στο θηλυκό γαμέτη, του οποίου η θέση είναι στην ωοθήκη, δημιουργεί τον γυρεοσωλήνα, μέσα από τον οποίο περνούν στον εμβρυϊκό σάκο δύο αρσενικοί γαμέτες.
Ένας από τους δύο αυτούς γαμέτες σμίγει με το ωάριο και δημιουργείται το ζυγωτό, από το οποίο θα εξαρτηθεί η ανάπτυξη του εμβρύου του φυτού. Ο άλλος γαμέτης θα ενωθεί με τους δύο πολικούς πυρήνες και από την ένωσή τους αυτή θα παραχθεί το ενδοσπέρμιο, από το οποίο θα τραφεί το έμβρυο. Ύστερα από την γονιμοποίηση, το στίγμα στεγνώνει, τα πέταλα μαραίνονται και επακόλουθο είναι η πτώση τους. Το σπέρμα δημιουργείται από την γονιμοποιημένη σπερματική βλάστη του άνθους. Επίσης, γύρω από το σπέρμα τα τοιχώματα της ωοθήκης σχηματίζουν στιβάδα ή αλλιώς περικάρπιο. Ο καρπός λοιπόν θα σύγκειται από το περικάρπιο και το σπέρμα. Ο καρπός θα είναι επιπλέον είτε πλήρως ανεπτυγμένος και ώριμος είτε ξηρός.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν ορισμένων φυτών τα σπέρματα, όπως για παράδειγμα του βατόμουρου, που δεν έχουν ανάγκη από γονιμοποίηση για να εξελιχθούν. Όπως και στα άλλα φυτά όμως, η εξέλιξη του καρπού και η δημιουργία του ενδοσπέρματος, γίνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η ονομασία αυτού του φαινομένου, παρθενογονία ή παρθενογένεση