Για να ακριβολογούμε, δεν υπάρχει ‘ψηφιακός’ ήχος. Σαν ήχο χονδρικά αναφερόμαστε στην (μηχανική) ταλάντωση των μορίων του αέρα σε ορισμένο εύρος συχνοτήτων το οποίο αντιλαμβάνεται το ανθρώπινο αυτί. 

Το ψηφιακό σήμα που μεταφέρει ήχο έχει σαν κύρια διαφορά σε σχέση με το αναλογικό σήμα το ότι αποτελείτε από διακριτές τιμές (δείγματα) τα οποία λαμβάνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Πχ. το audio-CD έχει σαν συχνότητα δειγματοληψίας 44,1Khz, έτσι χρησιμοποιεί 44100 δείγματα για περιγράψει ένα δευτερόλεπτο ηχητικού υλικού. Το αναλογικό σήμα από την άλλη είναι μια συνεχής καταγραφή του ηχητικού υλικού σε κάποιο μέσο (πχ κασέτα, δίσκος βινυλίου).
Έτσι (θεωρητικά) το αναλογικό σήμα επιτρέπει την πιο πιστή καταγραφή του ηχητικού υλικού. Στην πράξη οι διαφορές αυτές, με την συνεχώς αυξανόμενη συχνότητα δειγματοληψίας στα ψηφιακά συστήματα, έχουν εκμηδενιστεί. (Αν και το θέμα σηκώνει πολύ περαιτέρω ανάλυση…)