Οι Γιορτές της Εκλκησίας μας είναι Επέτειοι.
Δηλαδή, στο γύρισμα των ημερών και των μηνών, σημειώνουμε πότε έρχεται ο επόμενος χρόνος την ίδια μέρα και γιορτάζουμε το γεγονός.
Έτσι, γιορτάζουμε 25η Μαρτίου τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, αλλά και την Εθνεγερσία, 25 Δεκεμβρίου τα Χριστούγεννα, 15 Αυγούστου την Κοίμηση της Παναγίας, 26 Οκτωβρίου τον Άγιο Δημήτριο (θανάτωση-μαρτύριό του).
Αυτές τις Εορτές τις ονομάζουμε “σταθερές” ή “ακίνητες” εορτές. Συμπορεύονται ακριβώς με το ημερολόγιό μας. Μέρα και Μήνα.

Με το ίδιο σκεπτικό της Επετείου αλλά με άλλο μέτρο υπολογισμού εορτάζουμε κάποιες άλλες Εορτές, που τις ονομάζουμε “κινητές”.
Αυτό συμβαίνει, διότι οι Εορτές αυτές συνδέονται με το Πάσχα, το δε Πάσχα ήταν Εβραϊκή Εορτή, που βασιζόταν στο Σεληνιακό και όχι στον Ηλιακό Κύκλο. Γιορταζόταν στην Πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας. (Πανσέληνο μετά την 21 Μαρτίου).
Θέλοντας, λοιπόν, να τιμήσουμε την Επέτειο Γεγονότων, που συνέβησαν σε τέτοια περίοδο (Σταύρωση και Ανάσταση του Χριστού), προσδιορίζουμε κάθε χρόνο το Πάσχα. Πώς; Μετά την Εαρινή Ισημερία (21 Μαρτίου) πότε θα συμβεί Πανσέληνος; Την επομένη Κυριακή τοποθετούμε το Πάσχα. (πρέπει να είναι Κυριακή, ημέρα που αναστήθηκε ο Χριστός).
Από κει και πέρα τακτοποιούνται όλες οι υπόλοιπες γιορτές, που περιβάλλουν το Πάσχα: Βαϊων, Σταύρωση, προσκύνηση του Θωμά, Ανάληψη, Πεντηκοστή κοκ.
Με ανάλογο σκεπτικό τοποθετούμε και άλλες γιορτές, που θέλουμε να τονίσουμε την πασχαλιάτικη χροιά τους. πχ Τους 3 Νεοφανείς Αγίους της Μυτιλήνης Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη του εορτάζουμε όχι στην ημερομηνία του μαρτυρίου τους (9 Απριλίου) αλλά την Τρίτη μέρα του Πάσχα (Λαμπροτρίτη) διότι συνέπεσε τέτοια μέρα Πασχαλιάτικη. Παρόμοιο συμβαίνει και με την εθνική εορτή του Μεσολογγίου, όπου εορτάζουμε την Έξοδο όχι στις 10 Απριλίου (ημερολογιακά) αλλά την Κυριακή των Βαϊων.